ای لب چون شکرت چشمه از امیرخسرو دهلوی غزل 1169

1 ای لب چون شکرت چشمه نوش ای رخ چون قمرت غارت هوش

2 ورق گل بدریده ست صبا تا بدید آن خط چون مرزنگوش

3 هر دم از روی خوی آلوده تو لاله را خون دل آید در جوش

4 دل عشاق چنان می ببری که خبر می نشود گوش به گوش

5 کسی بود آنکه نشینم با تو باده در دست و گل اندر آغوش

6 من قدح دیر ندارم بر دست تا تو مستانه نگویی که بنوش

7 لب نهم بر لب لعلت، وانگاه می لبالب کنم و نوشانوش

8 خسروا، توبه چو نی در حد تست باری اندر طرب و مستی کوش