بیا که هندوی گیسوی دلستان از خواجوی کرمانی غزل 655

1 بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم قتیل غمزهٔ خونخوار ناتوان تو باشم

2 گرم قبول کنی بندهٔ کمین تو گردم ورم به تیر زنی ناظر کمان تو باشم

3 کنم بقاف هوای تو آشیانه چو عنقا بدان امید که مرغی ز آشیان تو باشم

4 دلم چو غنچه بخندد چو سر ز خاک برآرم ببوی آنکه گیاهی ز بوستان تو باشم

5 ز خوابگاه عدم چون بحشر باز نشستم براستان که همان خاک آستان تو باشم

6 اگر به آب حیاتم هزار بار برآرند هنوز سوخته آتش سنان تو باشم

7 تو شمع جمعی و خواهم که پیش روی تو میرم تو پادشاهی و آیم که پاسبان تو باشم

8 مرا بهر زه در آئی مران که در شب رحلت درای راه نوردان کاروان تو باشم

9 چو از میان تو یک موی در کنار نبینم چو موی گردم از آنرو که چون میان تو باشم

10 اگر هزار شکایت بود ز دور زمانم چگونه شکر نگویم که در زمان تو باشم

11 غلام خویشتنم خوان بحکم آنکه چو خواجو بخاک راه نیرزم اگر نه زان تو باشم