ترک تیرانداز من کز پیش از خواجوی کرمانی غزل 431

1 ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می‌رود دلربا می‌آیدم در چشم و دلبر می‌رود

2 بامدادان کان مه از خرگاه می‌آید برون ز آتش رخسارش آب چشمهٔ خور می‌رود

3 من بتلخی جان شیرین می‌دهم فرهادوار وز لب شیرین جانان آب شکر می‌رود

4 آتشی در سینه دارم کز درون سوزناک دمبدم چون شمع مجلس دودم از سر می‌رود

5 گر بدامن اشک در پایم گهر ریزی کند جای آن باشد چرا کو بر سر زر می‌رود

6 تیره می‌گردد سحرگه دیدهٔ سیارگان بسکه دود آه من در چشم اختر می‌رود

7 می‌رود خونم ز چشم خونفشان تدبیر چیست زانکه هر ساعت که می‌آید فزونتر می‌رود

8 چنگ را بینم که هنگام صبوح از درد من می‌کند فریاد و خون از چشم ساغر می‌رود

9 ای بهشتی پیکر از فردوس می‌آئی مگر کز عقیق جانفزایت آب کوثر می‌رود

10 گر دل و دین در سر زلف تو کردم دور نیست رختمؤمندر سر تشویش کافر می‌رود

11 چون دبیر از حال خواجو می‌کند رمزی بیان خون چشمم چون قلم بر روی دفتر می‌رود