رو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2039

1 رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

2 ماییم و موج سودا شب تا به روز تنها خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

3 از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی بگزین ره سلامت ترک ره بلا کن

4 ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده بر آب دیده ما صد جای آسیا کن

5 خیره کشی است ما را دارد دلی چو خارا بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن

6 بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد ای زردروی عاشق تو صبر کن وفا کن

7 دردی است غیر مردن آن را دوا نباشد پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن

8 در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

9 گر اژدهاست بر ره عشقی است چون زمرد از برق این زمرد هین دفع اژدها کن

10 بس کن که بیخودم من ور تو هنرفزایی تاریخ بوعلی گو تنبیه بوالعلا کن