بخند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 476

1 بخند بر همه عالم که جای خنده تو راست که بنده قد و ابروی تست هر کژ و راست

2 فتد به پای تو دولت نهد به پیش تو سر که آدمی و پری در ره تو بی‌سر و پاست

3 پریر جان من از عشق سوی گلشن رفت تو را ندید به گلشن دمی نشست و نخاست

4 برون دوید ز گلشن چو آب سجده کنان که جویبار سعادت که اصل جاست کجاست

5 چو اهل دل ز دلم قصه تو بشنیدند ز جمله نعره برآمد که مست دلبر ماست

6 پس آدمی و پری جمع گشت بر من و گفت بده ز شرق نشان‌ها که این دمت چو صباست

7 جفات نیز شکروار چاشنی دارد زهی جفا که در او صد هزار گنج وفاست

8 قفا بداد و سفر کرد شمس تبریزی بگو مرا تو که خورشید را چه رو و قفاست