آخر ای جان لب شیرین تو از خیالی بخارایی غزل 310

1 تا دل از شوق گل رویت ره صحرا گرفت در هوای سرو قدّت کار جان بالا گرفت

2 راست چون سروی ست نخل قامتت بر طرف چشم کز ریاض جان وطن بر ساحل دریا گرفت

1 راستی را شیوه‌ای کآن سرو قامت می‌کند گر به قصد سرکشی نبوَد قیامت می‌کند

2 دوش فکر ماه می‌کردم که جانان رخ نمود روشنم شد این که اظهار کرامت می‌کند

1 به قتل خسته دلان غمزهٔ تو قانع نیست وگرنه از طرف بنده هیچ مانع نیست

2 لبت چو دعویِ خون کرد غمزه تیغ کشید حدیث منطقیان بی دلیل قاطع نیست