لعلت به تلخ گویی دل در خروش از اهلی شیرازی غزل 661

1 لعلت به تلخ گویی دل در خروش آرد می تلخ و تند باید تا خون بجوش آرد

2 ساقی ز فکر و عقلم هوشی که بود کم شد می ده که مستی می بازم بهوش آرد

3 در کوی میفرشان بی خانمان شدم من باشد که رحم بر من هم میفروش آرد

4 گرشحنه محبت مستان عشق گیرد رسوا ز خانه بیرون صد حرقه پوش آرد

5 گل رارخ تو سوزد چون شمع رشته جان گولاله این فتیله بیرون ز گوش آرد

6 ساقی زلال کوثر چون وعده در بهشت می ده کزین تحمل کی درد نوش آرد

7 اهلی چو مست میرد در کوی میفروشان تا قصر حور عینش رضوان بدوش آرد