1 لعل تو به نکته دُر چکاند وین قاعده کس چو تو نداند

2 در حسن رخت بدست مردی از ماه خراج ها ستاند

3 خورشید نمیرسد بگردت شاید که براق کم دواند

4 دامن دامن دلم ز دیده در پای غم تو در فشاند

5 نزدیک شد که فتنه تو بر عالم جوی خون براند

6 در کار تو، اند پادشاهان عشقت بمن گدا چه ماند

7 مرسوم مرا که بر لب توست چون وصل به جمله می براند

8 دیوان خیال را چه نقصان گر زود ترک بمن رساند