لعلِ سیرابِ به خون تشنه، از حافظ شیرازی غزل 51

1 لعلِ سیرابِ به خون تشنه، لب یار من است وز پی دیدنِ او دادنِ جان، کار من است

2 شرم از آن چشمِ سیه بادش و مژگان دراز هر که دل بردنِ او دید و در انکارِ من است

3 ساروانْ رخْت به دروازه مَبَر کان سرِ کو شاهراهیست که منزلگهِ دلدارِ من است

4 بندهٔ طالعِ خویشم که در این قحطِ وفا عشق آن لولی سرمست، خریدار من است

5 طَبلِهٔ عطرِ گل و زلفِ عبیر افشانش فیضِ یک شَمِّه ز بوی خوشِ عطارِ من است

6 باغبان، همچو نسیمم ز درِ خویش مران کآبِ گلزارِ تو از اشکِ چو گلنارِ من است

7 شربتِ قند و گلاب از لبِ یارم فرمود نرگس او که طبیبِ دلِ بیمارِ من است

8 آن که در طرزِ غزل نکته به حافظ آموخت یارِ شیرین سخنِ نادره گفتارِ من است