بدانکه بوی تو آورد صبحدم از خواجوی کرمانی غزل 638

1 بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم وگرنه از چه سبب دل بباد می‌دادم

2 عنان باد نخواهم ز دست داد کنون ولی چه سود که در دست نیست جز بادم

3 مرا حکایت آن مرغ زیرک آمد یاد بپای خویش چو در دام عشقت افتادم

4 ز دست دیده دلم روز و شب بفریادست اگر چه من همه از دست دل بفریادم

5 مگر که سر بدهم ورنه من ز سر ننهم امید وصل درین ره چو پای بنهادم

6 چو دجله گشت کنارم در آرزوی شبی که باد صبحدم آرد نسیم بغدادم

7 گمان مبر که فراموش کردمت هیهات ز پیشم ار چه برفتی نرفتی از یادم

8 مگر بگوش تو فریاد من رساند باد وگرنه گر تو توئی کی رسی بفریادم

9 مگو که شیفته بر گلبنی شدی خواجو که بیتو از گل و بلبل چو سوسن آزادم