خسرو انجم بگه بام برآمد از خواجوی کرمانی غزل 332

1 خسرو انجم بگه بام برآمد یا مه خلخ بلب بام برآمد

2 صبح جمالش بدمید از شب گیسو یا شه روم از طرف شام برآمد

3 سرو گل اندام سمن عارض ما را سبزه بگرد رخ گلفام برآمد

4 مجلسیان سحری را شب دوشین کام دل از جام غم انجام برآمد

5 چشمهٔ خورشید درخشان مروق وقت صبوح از افق جام برآمد

6 کام من این بود که جان بر تو فشانم عاقبت از لعل توام کام برآمد

7 زلف تو چون سلسله جنبان دلم شد بس که بدیوانگیم نام برآمد

8 خال تو تا دانه و زلفین تو شد دام کیست که مرغ دلش از دام برآمد

9 گو برو آرام چو کام دل خواجو از لب جانبخش دلارام برآمد