خضر در کوی او ره گم از امیرخسرو دهلوی غزل 1197

1 خضر در کوی او ره گم کند زان شکل موزونش تعالی الله مگر از آب حیوان ریخت بی چونش

2 مباد آن پای را دردی خرامان کرد، گو بگذر تو می دانی که خاک است آن، ولی خونست معجونش

3 نثاری گر کند چشمم به پیشت پا مزن، جانا که حاصل شد به صد خون جگر هر در مکنونش

4 متاع دل برون کردم ز دل، ای یار، ازان گیسو مجنبان سلسله کز دل نیارم کرد بیرونش

5 بترسم از چنان روزی که باشم رفته از عالم تعلق همچنان باقی به سوی زلف شبگونش

6 دروغ است این که کرد آلوده از خون جامه یوسف که چون بر چشم یعقوب آمد آلوده شد از خونش

7 به وصف لیلی ار شرمنده ام در عاشقی، باری بحمدالله که شرمنده نیم از روی مجنونش

8 فسون خوان را به صد زاری همی بوسم قدم، لیکن چه چاره چون پری حاضر نمی گردد به افسونش؟

9 حسد می بردی، ای دشمن، ز عقل و دانش خسرو بیا تا بر مراد خاطر خود بینی اکنونش