1 در ره بماند این چشم تر، کان شوخ مهمان کی رسد لب تشنه را خون در جگر، تا آب حیوان کی رسد

2 شبها که من خوار و زبون باشم ز هجران بی سکون غلتان میان خاک و خون تا شب به پایان کی رسد

3 شب مونسم زهره ست و مه وین روز تنهایی رسید روزم دو دیده سوی ره مانده که جانان کی رسد

4 چند، ای صبا، بر روی او گویی گل خوشبوی من این گو که در پهلوی من سرو خرامان کی رسد

5 ز اندوه و غم بیچاره من مانده اسیر و ممتحن این دست تیغ و آن کفن تا از تو فرمان کی رسد

6 هان، ای خیال فتنه جو، جانم برآمد ز آرزو کافر دلا، آخر بگو، کان نامسلمان کی رسد

7 پیچان چو جعدم از جفا، لاغر چو مویم از عنا درهم چو زلفم از صبا کان مو پریشان کی رسد

8 بردی دل حیلت گرم تا بخشی از لب شکرم این رفت باری از سرم تا خود هنوزم آن کی رسد

9 سر بر سر شمشیر شد، جان و دل از تن سیر شد رفتند یاران، دیر شد، خسرو بدیشان کی رسد