جان ز مشک زلف دلم چون از عطار نیشابوری غزل 412

1 جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز با من بساز و جانم ازین بیشتر مسوز

2 هر روز تا به شب چو ز عشق تو سوختم هر شب چو شمع زار مرا تا سحر مسوز

3 مرغ توام به دست خودم دانه‌ای فرست زین بیش در هوای خودم بال و پر مسوز

4 چون آرزوی وصل توام خشک و تر بسوخت در آتش فراق، خودم خشک و تر مسوز

5 چون دل ببردی و جگر من بسوختی با دل بساز و بیش ازینم جگر مسوز

6 یکبارگی چو می‌بنسوزی مرا تمام هر روزم از فراق به نوعی دگر مسوز

7 جانم که زآرزوی لبت همچو شمع سوخت چون عود بی‌مشاهدهٔ آن شکر مسوز

8 عطار را اگر نظری بر تو اوفتد این نیست ور بود نظرش در بصر مسوز