ای جان جهان جان وجهان از خواجوی کرمانی غزل 228

1 ای جان جهان جان وجهان برخی جانت داریم تمنای کناری ز میانت

2 چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق من هیچ ندیدم به لطافت چو دهانت

3 گو شرح تو ای آیت خوبی دگری گوی زان باب که من عاجزم از کنه بیانت

4 گرمدعی از نوک خدنگت سپر انداخت من سینه سپر ساخته‌ام پیش سنانت

5 ای گلبن خندان بچنین حسن و لطافت کی رونق بستان ببرد باد خزانت

6 هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی وز دور من خسته به حسرت نگرانت

7 گر خلق کنندم سپر تیرملامت من باز نگیرم نظر از تیر و کمانت

8 تا رخت تصوف بخرابات نیاری در بتکده کی راه دهد پیر مغانت

9 باید که نشان در میخانه بپرسی ورنی ز جهان محو شود نام و نشانت

10 خواجو نکشد میل دلت سوی صنوبر گر دست دهد صحبت آن سرو روانت

11 زینسان که توئی غرقهٔ دریای مودت گر خاک شوی باد نیارد بکرانت