جان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2353

1 جان آمده در جهان ساده وز مرکب تن شده پیاده

2 سیل آمد و درربود جان را آن سیل ز بحرها زیاده

3 جان آب لطیف دیده خود را در خویش دو چشم را گشاده

4 از خود شیرین چنانک شکر وز خویش بجوش همچو باده

5 خلقان بنهاده چشم در جان جان چشم به خویش درنهاده

6 خود را هم خویش سجده کرده بی‌ساجد و مسجد و سجاده

7 هم بر لب خویش بوسه داده کای شادی جان و جان شاده

8 هر چیز ز همدگر بزاید ای جان تو ز هیچ کس نزاده

9 می‌راند سوی شهر تبریز جان چون شتر و بدن قلاده