بوستان جنتست و سروم از خواجوی کرمانی غزل 504

1 بوستان جنتست و سروم حور تیره شب ظلمتست و ما هم نور

2 آب در پیش و ما چنین تشنه باده در جام و ما چنین مخمور

3 دلبر از ما جدا و دل بر او ما ز می مست و می ز ما مستور

4 بگذر از نرگسش که نتوان داشت چشم بیمار پرسی از رنجور

5 هیچ غمخور مباد بی غمخوار هیچ ناظر مباد بی منظور

6 ای رخت در نقاب شعر سیاه همچو خورشید در شب دیجور

7 عین معتل عبهرت مفتوح جیم مجرور طره‌ات مکسور

8 لؤلؤات عقد بسته با یاقوت عنبرت تکیه کرده بر کافور

9 با تو همراهم و ز غیر ملول بتو مشغولم و ز خویش نفور

10 گر شدم تشنهٔ لبت چه عجب کاب خواهد طبیعت محرور

11 ای تو نزدیک دل ولی خواجو همچو چشم بد از جمال تو دور