جانا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2611

1 جانا تو بگو رمزی از آتش همراهی من دم نزنم زیرا دم می‌نزند ماهی

2 بر خیمه این گردون تو دوش قنق بودی مه سجده همی‌کردت ای ایبک خرگاهی

3 خورشید ز تو گشته صاحب کله گردون وز بخشش تو دیده این ماه سما ماهی

4 کی هر دو یکی گردد تو آتش و من روغن وین قسمت چو آمد تو یوسف و من چاهی

5 هر چند که این جوشم از آتش تو باشد من بنده آن خلعت گر رانی و گر خواهی

6 این دانش من گشته بر دانش تو پرده فریاد من مسکین از دانش و آگاهی

7 گه از می و از شاهد گویم مثل لطفش وین هر دو کجا گنجد در وحدت اللهی

8 شمس الحق تبریزی صبحی که تو خندانی کی شب بودش در پی یا زحمت بی‌گاهی