جانا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 87

1 جانا سر تو یارا مگذار چنین ما را ای سرو روان بنما آن قامت بالا را

2 خرم کن و روشن کن این مفرش خاکی را خورشید دگر بنما این گنبد خضرا را

3 رهبر کن جان‌ها را پرزر کن کان‌ها را در جوش و خروش آور از زلزله دریا را

4 خورشید پناه آرد در سایه اقبالت آری چه توان کردن آن سایه عنقا را

5 مغزی که بد اندیشد آن نقص بسست ای جان سودای بپوسیده پوسیده سودا را

6 هم رحمت رحمانی هم مرهم و درمانی درده تو طبیبانه آن دافع صفرا را

7 تو بلبل گلزاری تو ساقی ابراری تو سرده اسراری هم بی‌سر و بی‌پا را

8 یا رب که چه داری تو کز لطف بهاری تو در کار درآری تو سنگ و که خارا را

9 افروخته نوری انگیخته شوری ننشاند صد طوفان آن فتنه و غوغا را