جمال شمع چو خورشید عالم از اهلی شیرازی غزل 328

1 جمال شمع چو خورشید عالم افروزست ستاره سوخت پروانه سیه روزست

2 لبت که آب حیات است ببر تشنه لبان ببخت من چو رسید آتش جگر سوزست

3 اگر چه لاله حسرت دمید از گل ما هنوز داغ تو بر جان حسرت اندوزست

4 بغیر بخت بد خود شکایت از که کنم؟ که مهربان من از بخت من بد آموزست

5 منم که روز و شبم صرف آن بهشتی روست وگرنه در غم فردای خود که امروزست

6 مدوز چاک جگر ای طبیب اهلی را که طعن همنفسان ناوک جگر دوزست