بخلق درد تو بیهوده گفتم از اهلی شیرازی غزل 1282

1 بخلق درد تو بیهوده گفتم تا کی بهر زه طعنه مردم شنفتنم تا کی

2 تو در کنار گلستان بخواب خوش مشغول من از هوای تو بر خار خفتنم تا کی

3 چو نیست در دل شیرین چو کوهکن راهم بخون دیده و دل سنگ سفتنم تا کی

4 بجرم گریه ز مژگان ره سگت روبم گناه کردن و ره باز رفتنم تا کی

5 حکایتم نشنیدی ز صد هزار یکی نگفتی اینهمه افسانه گفتنم تا کی

6 کجاست باد که چونگل شکفته ام سازد چو غنچه در غم دل ناشکفتنم تا کی

7 دوا نماند بجز ناله کردنم اهلی که درد خویش ز درمان نهفتنم تا کی