1 گرفته در بر اندام تو سیم است برادر خوانده زلفت نسیم است

2 از آن زلف سیه بر مشکن آن را بنا گوش ترا در یتیم است

3 به رعنایی چنین مخرام، غافل که از چشم بد اندر راه بیم است

4 دل من در غمت نیمی نمانده ست وز این یک غم دل صد کس دو نیم است

5 ز یاد خنده مردم فریبت مرا دو دیده پر در یتیم است

6 به عهد فتنه و آشوب زلفت کسی کو خوش زید رند حکیم است

7 کتاب صبر خوانده بنده خسرو که هر شب مجلس غم را ندیم است