به بوستان جمالت بهار از خواجوی کرمانی غزل 123

1 به بوستان جمالت بهار بسیارست ولیک با گل وصل تو خار بسیارست

2 مدام چشم تو مخمور و ناتوان خفتست چه حالتست که او را خمار بسیارست

3 میم ز لعل دل افروز ده که جان‌افزاست وگرنه جام می خوشگوار بسیارست

4 خط غبار چه حاجت بگرد رخسارت که از تو بردل ما خود غبار بسیارست

5 مرا بجای توای یار یار دیگر نیست ولی ترا چو من خسته یار بسیارست

6 بروزگار مگر حال دل کنم تقریر که بردلم ستم روزگار بسیارست

7 زخون دیدهٔ فرهاد پاره‌های عقیق هنوز بر کمر کوهسار بسیارست

8 صفیر بلبل طبعم شنو وگرنه بباغ نوای قمری و بانگ هزار بسیارست

9 چه آبروی بود بر در تو خواجو را که در ره تو چو او خاکسار بسیارست