وقت گل است نوش کن باده از امیرخسرو دهلوی غزل 17

1 وقت گل است نوش کن باده چون گلاب را بلبل نغمه ساز کن بلبله شراب را

2 ساغر لاله هر زمان باد نشاط می دهد بین که چه موسمی ست خوش نقل و می و کباب را

3 مرغ چو در سرو شد، بال کشید در زمین سبزه بساط سبز وتر از پی رقص آب را

4 نیست حیات شکرین کاخر شب شکر لبان هر طرفی به بوی می تلخ کنند خواب را

5 چون به سؤال گویدم ساقی مست عاشقان هان قدحی، چگونه ای؟ حاضرم این جواب را

6 چند ز عقل و درد سر باده بیار ساقیا درد ترا و سر مرا عقل شراب ناب را

7 گرد سفید برق را تا بنشاند از هوا موج بلند می شود چشمه آفتاب را

8 نی غلطم که آفتاب اوج ازان گرفت تا بوسه زند به پیش شه حاشیه جناب را

9 خورد خدنگ او بسی خون ز دو دیده، پر نشد سیر کجا کند مگس حوصله عقاب را

10 خانه خسرو از رخش هست صفا که هر زمان از رخ فکر مدح تو دور کند نقاب را