ببسته از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1742

1 ببسته است پری نهانیی پایم ز بند اوست که من در میان غوغایم

2 ز کوه قافم من که غریب اطرافم به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم

3 کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل از آن سپس پر عنقای روح بگشایم

4 ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است برای سایه نشینان چو خیمه برپایم

5 چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد چه صوفیم که به سودای دی و فردایم

6 مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه هم از برای برآویختن نمی‌شایم

7 ز لطف توست که از جغدیم برآوردی چو طوطیان ز کف تو شکر همی‌خایم

8 اگر ز جود کف تو به بحر راه برم تمام گوهر هستی خویش بنمایم

9 شکار درک نیم من ورای ادارکم به پای وهم نیم من درازپهنایم

10 سخن به جای بمان خویش بین کجایی تو مرا بجوی همان جا که من همان جایم