1 وز آن پس به سه ساله قارن رسید بیامد فریدون کی را بدید

2 زمین بوس کرد و ستایش نمود فریدون بر او آفرین بر فزود

3 فراوانش بستود و دادش امید همین داشتم از تو، گفتا امید

4 به کامم رسانیدی ای پهلوان که بادی همه ساله روشنروان

5 به خوردن نشست آن سَرِ سروران چهل روز با رنجدیده سران

6 سپاهش بدو داد با کشورش بشد با سپه، شادمان لشکرش

7 فریدون همی بود با ایمنی ببست از جهان راه اهریمنی

8 تن کوش بیدادگر بسته ماند چهل سال جان و دلش خسته ماند