1 آن ترک نازنین که جهانی شکار اوست دلها اسیر سلسله مشکبار اوست

2 اندیشه نیست گر طلب جان کند زمن اندیشه من از دل نااستوار اوست

3 بادا بقای زلف و رخ و قامت و لبش یک جان من که سوخته هر چهار اوست

4 آن ناخدای ترس، همه روز مست ناز دیوانه چو من همه شب در خمار اوست

5 گر دل برد ز دست ببر گو که حق اوست ور جان کند شکار بکن گو که کار اوست

6 دل شد ز دست و سوز دلم ماند، هم خوشم کاین داغ در درونه من یادگار اوست

7 خونم که آب می کنی، ای دیده، رنج نیست لیکن میا ز دیده که آنجا گذار اوست

8 ما را ز آرزوی لبت جان به لب رسید ای بخت، آنکه همچو تویی در کنار اوست

9 خسرو، گرت خیال پرستش امان دهد زنهارش استوار نداری که یار اوست