1 ببار باده روشن که صبح روی نمود که در چنین نفسی بی‌شراب نتوان بود

2 شراب در دلم و توبه هم، کجاست قدح؟ که دل بشویم از آن توبه شراب‌آلود

3 گرفت شعله شوقم به زیر دجله می که دل تمام بسوزد، گرش نریزی زود

4 کجا زیم من مسکین که جانست وام نگار فراق تندتر از وام‌دار ناخشنود

5 علاج خویش مکن ضایع، ای طبیب، اینجا که بر جراحت عاشق، دوا ندارد سود

6 به پند باز نیایم که زور پنجه عشق عنان صبر و سلامت ز دست من بربود

7 گمان مبر که یکی چون فراق دوست بُوَد اگر هزار جفا آید از سپهر کبود

8 دریغ باشد بر ناکسی چو من عشقت که بر صلایه زرین درمنه نتوان سود

9 لقای یار که تسکین دوزخ دل ماست حدیث باغ خلیل است و آتش نمرود

10 ز طب عشق من، ای کت حسد همی‌آید بیا که بینی خاکستر آنکه دیدی عود

11 ازآن سیاه شود هر نماز شام جهان کز آتش دل خسرو رود به گردون دود