جز وصل هوس نیست چو پروانه از اهلی شیرازی غزل 47

1 جز وصل هوس نیست چو پروانه خسان را کو شمع که آتش زند این بوالهوسان را

2 ای گل که دمد از نفست بوی بنفشه زنهار مکن همد خود هیچ کسان را

3 خونابه حسرت همه تاچند خورم من یکبار هم این می بچشان همنفسان را

4 آن لب گرم از پافکند سر زنشم چند در شهد گرفتاری خود بس مگسان را

5 شد قافله و خسته دلان تشنه بماندند ای خضر به فریاد رس این باز پسان را

6 صد نرگس رعناست حسود چمن تو ای سرو به پوش از گل رخ چشم خسان را

7 اهلی بسر کوی تواش ترس عسس نیست مست است و سگ کوچه شمارد عسسان را