نیست بلبل چو من و، گل نه از واعظ قزوینی غزل 547

1 نیست بلبل چو من و، گل نه چنانست که تو؛ بر رخ گل، عرق شبنم از آنست که تو

2 آتشین چهره گذشتی ز چمن صبحدمی، چمن از دیده نرگس نگرانست که تو

3 بنگاهی مگر از خاک رهش برگیری، لیکن این لطف از آن بر تو گرانست که تو

4 نتوانی نظری چشم ز خود برداری گلشن حسن تو سیراب از آنست که تو

5 هر نفس مینگری بر خود و، میبالی از آن داغها در جگر لاله، ستانست که تو

6 بسکه مشغول خودی، سیر گلستان نکنی، نیم سوز است اگر لاله، از آنست که تو

7 نکنی سوی چمن یک نگه از ناز تمام، باز گلها همه را چشم بر آنست که تو

8 باغ را آب لطافت دهی از جلوه ناز، با زمین گیری، از آن سرو روانست که تو

9 برده یی صبر و قرار از همه خوبان چمن، دود برخاسته از سبزه، گمانست که تو

10 آتشی در چمن انداخته یی، کاین گل روست؛ لیکن آتش نتوان گفت چنانست که تو!