1 دل برد و زهره نیست که آن باز خواهمش یا خود ز صبر رفته نشان باز خواهمش

2 زانجا که ناصبوری دیوانگان بود پیداش دل دهم به نهان باز خواهمش

3 نی خود چو دل که جان گرامی ستد ز من هرگز دلم نخواست که جان باز خواهمش

4 باشد شبی که تا به سحر راز گویمش و آن راز گفته صبحدمان باز خواهمش

5 بوسی به وام برد خیالش ز من به خواب باری دگر چو نیست همان باز خواهمش

6 دانم یقین که بار نیابم ازو،ولیک تسکین خویش را به گمان باز خواهمش

7 دی باز کرد لب که زبانی دهد مرا امروز عذر لب به زبان باز خواهمش

8 بس عذرها که گفت به خسرو به گاه وصل این عذر نیز اگر بتوان، باز خواهمش