منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ از حافظ شیرازی غزل 53

1 منم که گوشهٔ میخانه خانقاهِ من است دعایِ پیرِ مغان وردِ صبحگاهِ من است

2 گَرَم ترانهٔ چنگ صَبوح نیست چه باک نوایِ من به سحر آهِ عذرخواهِ من است

3 ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله گدایِ خاکِ درِ دوست، پادشاه من است

4 غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست جز این خیال ندارم خدا گواهِ من است

5 مگر به تیغ اجل خیمه بَرکَنَم ور نی رمیدن از درِ دولت نه رسم و راهِ من است

6 از آن زمان که بر این آستان نهادم روی فرازِ مسندِ خورشید تکیه‌گاهِ من است

7 گناه اگر چه نبود اختیارِ ما حافظ تو در طریقِ ادب باش، گو گناهِ من است