منم و بادیهٔ عشق و دل از خیالی بخارایی غزل 375

1 منم و بادیهٔ عشق و دل آگاهی کس به جایی نرسد جز به چنین همراهی

2 بیش در خرمنم آتش مزن ای ماه و بترس که برآید ز منِ سوخته خرمن آهی

3 سال‌ها شد که به سودای همین بیمارم که شوی رنجه به پرسیدن من گه گاهی

4 ای مه نو به جمالت که بدین خرسندم که ببینم به شبی روی تو در هر ماهی

5 گر بخواهد لب تو دل ز خیالی و تو نیز بر همین باش که به زاین نبود دلخواهی