در سراپردهٔ دل از شاه نعمت‌الله ولی غزل 165

1 در سراپردهٔ دل خلوت جانانهٔ ماست جنت ار می طلبی گوشهٔ میخانهٔ ماست

2 خواجهٔ عاقل ما گرچه کمالی دارد بندهٔ بندگی عاشق دیوانهٔ ماست

3 گنج عشقی که همه کون و مکان می جویند گو بیایید که آن در دل ویرانهٔ ماست

4 آتش عشق برافروخت چنین شمع خوشی عقل بیچارهٔ پرسوخته پروانهٔ ماست

5 آب حیوان به مَثل از می ما یک جامی است حوض کوثر چه بود جرعهٔ پیمانهٔ ماست

6 در خرابات مغان بر در میخانه مدام مجلس اهل دلان مجلس شاهانهٔ ماست

7 سخن سید رندان چو بخوانند به ذوق بشنو ای دوست که آن تحفهٔ مستانهٔ ماست