تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم از حافظ شیرازی غزل 36

1 تا سرِ زلفِ تو در دست نسیم افتادست دلِ سودازده از غصه دو نیم افتادست

2 چَشمِ جادویِ تو خود عینِ سَوادِ سحر است لیکن این هست که این نسخه سَقیم افتادست

3 در خَم زلف تو آن خال سیه دانی چیست؟ نقطهٔ دوده که در حلقه جیم افتادست

4 زلف مِشکین تو در گلشن فردوس عِذار چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست

5 دلِ من در هوسِ رویِ تو ای مونس جان خاکِ راهیست که در دستِ نسیم افتادست

6 همچو گَرد این تنِ خاکی نتواند برخاست از سرِ کویِ تو زان رو که عظیم افتادست

7 سایهٔ قَدِّ تو بر قالبم ای عیسی دم عکسِ روحیست که بر عَظمِ رَمیم افتادست

8 آن که جز کعبه مقامش نَبُد از یادِ لبت بر درِ میکده دیدم که مقیم افتادست

9 حافظِ گمشده را با غمت ای یارِ عزیز اتحادیست که در عهد قدیم افتادست