1 خوش است میکده، ساقی، به روی همنفسان ز جام ساقی دوشینه جرعه ای برسان

2 محقق است که خیاط غیب روز ازل ندوخت خلعت رندی به قد بوالهوسان

3 به کنج میکده بنشین مدام و قانع باش که خون خویش خوری به که می ز دست کسان

4 چراغ عیش برافروز از شراب که زود شود ز دست تو رغبت چو روغن بلسان

5 کسی که گوهر ذاتیش بی خلل باشد چه التفات نماید به اختیار خسان

6 نهفته دار قدح را درون خلوت خاص رو مدار که افتند اندر او مگسان

7 بیار باده که ما را نماند چون خسرو غمی ز شحنه و قاضی و بیمی از عسسان