خوش آنکه نهی پای بسر منزل از اهلی شیرازی غزل 1114

1 خوش آنکه نهی پای بسر منزل خاکم آبی زنم دیده دهی بر دل خاکم

2 شادی که برویم دگر از خاک چو سبزه گر سایه سرو تو شود مایل خاکم

3 ای بحر کرم باز بیک موج عنایت برهان ز جگر تشنگی ساحل خاکم

4 دل مرغ سر بام تو شد من سگ کویت او قابل عرش آمد و من قابل خاکم

5 اهلی چو سر از خاک بر آرم بقیامت جز سبزه حسرت نبود حاصل خاکم

6 تقصیر اگر میکنم اندر ره طاعت در سجده او شکر که تقصیر ندارم

7 اهلی نبود خواب مرا از غم عشقش خواب دگران را سر تعبیر ندارم