خوشباس که روزی گل امید از اهلی شیرازی غزل 490

1 خوشباس که روزی گل امید برآید روشن شود این ظلمت و خورشید برآید

2 بی نور نماند شب تاریک کس آخر گر مه نبود صبر که ناهید برآید

3 دولت ز در میکده جو زانکه بجامی درویش بصد حشمت جمشید برآید

4 گل یک دو سه روزیست بیا ساغر می گیر سرمست گلی باش که جاوید برآید

5 از غیر مجو فیض محبت که محال است وین میوه محال است که از بید برآید

6 یاران سخن راست همین است که گفتم در باغ جهان هرچه بکارید برآید

7 نومید مشو اهلی از ایام که آخر مقصود شود حاصل و امید برآید