1 بدان دلفریبی که گیتی نماید خردمند را دل نهادن نشاید

2 چه بندی دل اندر خیالات عالم؟ که آیینه رو عاریت می نماید

3 گره های غمزه مبین سخت و محکم که چرخش ندید آن، مگر می گشاید

4 چه بیهوده گویی که پاینده مانم تو مانی، اگر زندگانی نپاید؟

5 کسی زنده ماند به معنی و صورت که از راه صورت به معنی گراید

6 دل خلق سنگین و دل در خرابی ازان سنگها این عمارت نشاید

7 خس است آدمی، چون گرفتار زر شد چون آن کاه کش کهربا می رباید

8 ز اصحاب ناجنس زادی نیابی که استر شود جفت و کره نزاید

9 چو تو تلخ گویی، همان است پاسخ عدوگاه دشنام شکر نخاید

10 بدان ماند از خام جستن بصیرت که بر خشت خام ابلهی سر نساید

11 حدیث جهان گر ز من راست پرسی «دروغی ست آسان که خسرو سراید»