روحیست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1266

1 روحیست بی‌نشان و ما غرقه در نشانش روحیست بی‌مکان و سر تا قدم مکانش

2 خواهی که تا بیابی یک لحظه‌ای مجویش خواهی که تا بدانی یک لحظه‌ای مدانش

3 چون در نهانش جویی دوری ز آشکارش چون آشکار جویی محجوبی از نهانش

4 چون ز آشکار و پنهان بیرون شدی به برهان پاها دراز کن خوش می‌خسب در امانش

5 چون تو ز ره بمانی جانی روانه گردد وانگه چه رحمت آید از جان و از روانش

6 ای حبس کرده جان را تا کی کشی عنان را درتاز درجهانش اما نه در جهانش

7 بی‌حرص کوب پایی از کوری حسد را زیرا حسد نگوید از حرص ترجمانش

8 آخر ز بهر دو نان تا کی دوی چو دونان و آخر ز بهر سه نان تا کی خوری سنانش