1 آن غالیه گون‌ زلف بر آن عارض گلگون شیری است درآویخته از عاج و طبرخون

2 وان خط سیه چون سپه مورچگان است بر برگ‌ گل و برگ سمن‌ کرده شبیخون

3 ای بر لبِ شیرین تو عابد شده عاشق وی بر خط مشکین تو زاهد شده مفتون

4 نخلی است تو را ساخته از سیم و بر آن نخل از لعل رُطَب ساخته وز غالیه عَر‌جون

5 داری بدو بیجاده درون سی و دو لؤلؤ وآن لؤلؤ و بیجاده به شکّر شده معجون

6 گویی‌که دو زلف تو دونونی است زعنبر خال تو چو از غالیه نقطه زده بر نون

7 ماهی تو به‌دیدار و منم از غم تو زار چون ماهی در خشک و چو در ماهی ذوالنُون

8 زین سان‌که منم در طلب روی تو ای دوست هرگز نبد اندر طلب لیلی‌، مجنون

9 بی‌ تو دل من هست چو کانونِ پُر آتش وز عشق تو سردست دمم چون مه کانون

10 گر بادم سردم دل‌گرم است عجب نیست اندر مه کانون نه عجب آ‌تش و کانون

11 ای عاشق دل‌شیفته بگذر ز ره عسق کز وسوسهٔ عشق تو بود اختر وارون

12 دل بازکش از عشق سوی مدح شهنشاه کز مدح شهنشاه بود طایر میمون

13 روزی ده آفاق که روز همه آفاق گشته است به دیدار همایونش همایون

14 شاهی‌ که به همت بگذشت از سر کیوان شاهی که به دولت بگذشت از سر گردون

15 کیوان شده زیر قدم همت او پست گردون شده زیر علم دولت او دون

16 گَرد سپهش خاسته از مشرق و مغرب ماه علمش تافته بر دجله و جیحون

17 از هیبت او دیدهٔ خصمان شده پردرد وز خنجر او خانهٔ خانان شده پرخون

18 از دجله و جیحون بستد داد وزین بس یا نوبت نیل است دگر نوبت سیحون

19 ای جام تو در بزم طرب را شده مرکز وی تیغ تو در رزم ظفر را شده قانون

20 ای خلق تو خوشبوی‌تر از عنبر سارا وی لفظ تو پاکیزه‌تر از لؤلؤ مکنون

21 دارندهٔ دهری و نیی گردش افلاک روزی ده خلقی و نیی ایزد بیچون

22 شاد است به پیروزی تو جان سکندر زنده است به بهروزی تو نام فریدون

23 با عزم تو ناچیز بود تَنبُل و دستان با حزم تو بیهوده بود چاره و افسون

24 اندر بر عزم تو چه صحرا و چه دریا واندر بر حزم تو چه بالا و چه هامون

25 ایزد به تو دادست همه ملک جهان را سلطانِ جهاندارِ جهانبان تویی اکنون

26 هر روز تو را نامهٔ فتحی است دگرسان هر روز تورا مژدهٔ ملکی است دگرگون

27 اعدات چو قارون همه در خاک نهفتند تا چرخ تو را داد همه نعمتِ قارون

28 کار تو در اقبال رسیدست به جایی کانجا نرسد وَهمِ هزاران چو فلاطون

29 جاوید شها عمر تو در خط بقا باد وز خط بقا باد بداندیش تو بیرون

30 تا عارض گلرنگ بود سیمبران را بر دست تو بادا قدح بادهٔ گلگون

31 در دولت و پیروزی و اقبال همی باد مُلک و سپه و گنج تو هر روز در افزون