خوش آنکه همنفس یار خویشتن از اهلی شیرازی غزل 1099

1 خوش آنکه همنفس یار خویشتن بودم رفیق و همدم و همراز و همسخن بودم

2 خوش آنکه جلوه چو میکرد آفتاب رخش من آفتاب پرستی چو برهمن بودم

3 خوش آنکه در چمن حسن آنگل از مستی همی شکفت و منش بلبل چمن بودم

4 خوش آنکه لعل لبش چونشکر فشان میشد من از نشاط چون طوطی شکر شکن بودم

5 خوش آنکه پیش لبش میگریست شیشه می که من بخنده چو ساغر از آن دهن بودم

6 خوش آنکه آن دهنم خاتم سلیمان بود بر غم خصم من ایمن ز اهرمن بودم

7 کنون ز نرگس او یک نظر مرا اهلی امید نیست تو گویی که آن نه من بودم