خوش آنکه دور فلک بر مراد از اهلی شیرازی غزل 270

1 خوش آنکه دور فلک بر مراد من میگشت که خار گلشن بختم گل و سمن می گشت

2 خوش آنکه بر من لب تشنه خون ترش میشد مرا از آن ترشی آب در دهن می گشت

3 خوش آنکه از سخنم لب چو غنچه گر بستی دگر شکفته تر از گل بیک سخن می گشت

4 خوش آنکه گر گرهی می فتاد در کارم گره گشای من آن زلف پرشکن می گشت

5 خوش آنکه در ظلمات غم آن لب شیرین ز خنده چشمه حیوان به چشم من می گشت

6 خوش از آنکه از رخ آن بت هزار عاشق مست بیک نظاره که می کرد برهمن می گشت

7 خوش آنکه گاه تبسم هزار چون اهلی فدای آن لب شیرین و آن دهن می گشت