هست از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2487

1 هست به خطه عدم شور و غبار و غارتی آتش عشق درزده تا نبود عمارتی

2 ز آنک عمارت ار بود سایه کند وجود را سایه ز آفتاب او کی نگرد شرارتی

3 روح که سایگی بود سرد و ملول و بی‌طرب منتظرک نشسته او تا که رسد بشارتی

4 جان که در آفتاب شد هر گنهی که او کند برق زد از گناه او هر طرفی کفارتی

5 شعله آفتاب را بر که و بر زمین است رنگ نیست بدید در هوا از لطف و طهارتی

6 جان به مثال ذره‌ها رقص کنان در آفتاب نورپذیریش نگر لعل وش و مهارتی

7 جان چو سنگ می‌دهد جان چو لعل می‌خرد رقص کنان ترانه زن گشته که خوش تجارتی

8 قرص فلک درآید و روی به گوش جان‌ها سر ازل بگویدش بی‌سخن و عبارتی

9 آنک به هر دمی نهان شعله زند به روح بر آن دل و زهره کو کز آن دم بزند اشارتی

10 محرم حق شمس دین ای تبریز را تو شه کشته عشق خویش را شاه ازل زیارتی