وفات به بود آنرا که در از خواجوی کرمانی غزل 424

1 وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود که مبتلا بود آنکس که مبتلای تو نبود

2 چو خاک می‌شوم آن به که خاکپای تو باشم که خاک بر سر آنکس که خاک پای تو نبود

3 اسیر بند شود هر که بندهٔ تو نگردد جفای خویش کشد هر که آشنای تو نبود

4 ز دیده دست بشویم اگر نه روی تو بیند ز سر طمع ببرم گر درو هوای تو نبود

5 بر آتش افکنم آندل که در غم تو نسوزد بباد بر دهم آن جان که از برای تو نبود

6 بجز ثنای تو نبود همیشه ورد زبانم که حرز بازوی جانم به جز دعای تو نبود

7 بود بجای منت صد هزار دوست ولیکن بدوستی که مرا هیچکس بجای تو نبود

8 دلم وفای تو ورزد چرا که هیچ نیرزد دلی که بستهٔ گیسوی دلگشای تو نبود

9 گدای کوی تو بودن ز ملک روی زمین به که سلطنت نکند هر که او گدای تو نبود

10 چو سر ز خاک برآرند هرکس بامیدی امید اهل مودت به جز لقای تو نبود

11 ترا به چشم تو بینم چرا که دیدهٔ خواجو سزای دیدن روی طرب فزای تو نبود