خوش از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2419

1 خوش بود فرش تن نور دیده خوش بود مرغ جان بپریده

2 جان نادیده خسیس شده جان دیده رسیده در دیده

3 جان زرین و جان سنگین را چون کلوخ از برنج بگزیده

4 سر کاغذ گشاده دست اجل نقد در کاغذ است پیچیده

5 خمره پرعسل سرش بسته پشت و پهلوش را تو لیسیده

6 خمره را بر زمین زن و بشکن دیده نبود چنانک بشنیده

7 شمس تبریز بشکند خم را که ز نامش فلک بلرزیده