درون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1233

1 درون ظلمتی می‌جو صفاتش که باشد نور و ظلمت محو ذاتش

2 در آن ظلمت رسی در آب حیوان نه در هر ظلمتست آب حیاتش

3 بسی دل‌ها رسد آن جا چو برقی ولی مشکل بود آن جا ثباتش

4 خنک آن بیدق فرخ رخی را که هر دم می‌رساند شه به ماتش

5 بسی دل‌ها چو شکر شد شکسته نگشته صاف و نابسته نباتش

6 بپوشیده ز خود تشریف فقرش هم از یاقوت خود داده زکاتش

7 اگر رویش به قبله می‌نبینی درون کعبه شد جای صلاتش

8 شب قدرست او دریاب او را امان یابی چو برخوانی براتش

9 ز هجران خداوند شمس تبریز شده نالان حیاتش از مماتش