از خواجه ضبط و، مال ز فرزند از واعظ قزوینی غزل 159

1 از خواجه ضبط و، مال ز فرزند یا زن است دست بخیل بر زر خود، مهر خرمن است

2 اقبال این زمانه و، ادبار آن یکی است رد کردن کمان بنشان، پشت کردن است

3 بار نگاهداری خود برکه افگنم؟ دست شکسته ام من و، لطف تو گردن است

4 بار نگاهداری خود بر که افگنم دست شکسته ام من و، لطف تو گردن است

5 تند است باد حادثه در عالم وجود جای چراغ روشن ما، سنگ و آهن است

6 یابد نظام کار بزرگان، ز کوچکان بر تن لباس تیغ بامداد سوزن است

7 مردیم، فکر زندگی خود کنیم چند؟ از خلق زنده اوست که در فکر مردن است

8 واعظ تمام عمر تو در بیخودی گذشت آیی دمی بخویش که هنگام رفتن است