ذوقی است که در تیره شبی از اهلی شیرازی غزل 359

1 ذوقی است که در تیره شبی چون شب مویت ناگاه درخشد ز کناری مه رویت

2 نقاش باندازه کشد نقش تو را چون کاندازه ندارد صفت روی نکویت

3 در حلقه عشاق تو آن کعبه جانی کار باب وفا سجده کنند از همه سویت

4 آیا تو خود ای آهوی مشکین بکجایی کز هر طرفی گمشدگانند ببویت

5 زنهار به بیهوده ناصح نکنی گوش کز صحبت ما منع کند بیهده گویت

6 اهلی بده از دست سبوی می و خوشباش زان پیش که بر سنگ زند چرخ سبویت