می بده کز غم دنیا دمی آسوده از اهلی شیرازی غزل 1085

1 می بده کز غم دنیا دمی آسوده شویم کار دنیاست مبادا که دل آلوده شویم

2 خیز تا صحبت رندان دل ما تازه کند چند در خانقه و مدرسه فرسوده شویم

3 کار عالم چو بغم خوردن ماراست نشد شاد بهتر که ملول از غم بیهوده شویم

4 دو جهان گر نبود ما نه از آن رندانیم که پریشان ز غم بوده و نابوده شویم

5 بهزاران هوس آلوده لبت چون بوسم مگر آن دم که چو می از همه پالوده شویم

6 سوختیم از غم و در دیده ارباب نظر سرمه گردیم گرت زیر قدم سوده شویم

7 بس دویدیم چو اهلی همه سو از پی دل اینزمان کشته شویم از همه آسوده شویم